عرفان :: حق طلبی

بسمه تعالی

با مطلبی نو دوباره شروع میکنم به نوشتن ترشحات ذهنی!

خیلی این دوره دوری از وبلاگ نویسی و دوستان عزیز وبلاگی برام سخت بوده

هرچند بودم و بعضا نظر میدادم

واسطه ای که میدانم حداقل دروغ نمیگوید میگفت دوستی داشتم!

که با او عقد اخوت بسته ایم

میگفت او را میشناسم بعضا کارهای خارق العاده میکند

آن واسطه به من میگفت آن دوست یک فرد عادی است

که اگر او را ببینی میگویی یک جوان دانشگاه صنعتی که بسیار درس خوان است

و ...

بگذریم!

خاطره ای تعریف میکنم که خالی از لطف نیست!

بخوانید شاید مبتلا به سوالی باشید که من!

از اشعار مرحوم علامه ی طباطبایی قدس الله سره:

مـــهر خـوبان دل و دیــن از همه بـی پروا برد           رخ شــــطرنج نبرد آنــــچه رخ زیبا بـــــرد
تو مـــپندار که مجنون سَرِ خود مجنون گـشت            از ســمک تا به سماکش کِشش لیـــلا بــرد
من به ســرچــشمه خورشید نه خود بـردم راه             ذره ای بــــــودم و مــهر تو مـــرا بالا بـــرد
من خسی بی ســر و پایم که به سیل افــــتادم              او که مـی رفـــــــت مرا هم به دل دریا بـرد
جام صهبا ز کــجا بـود؟ مگر دســت کــه بود            که به یک جلوه دل و دین ز همه یک جا برد
خم ابــــروی تو بود و کــف میــــنوی تو بود             که دریـــــن بزم بـــگردید و دل شیدا بـرد
خودت آموختی ام مهر و خودت سوخـــتی ام             با برافروخـــــته رویی که قرار از ما بــــرد
همه یاران به ســـــر راه تـــو بودیم ولــی                 غــــم روی تو مرا دید و ز مــن یــغما بــرد
همه دل باخته بودیم و پریشان که غمت                    همه را پشت ســر انداخت مرا تنــها برد